Ófarir

Vá kreisí dagur á enda! Sem betur fer. Hann byrjaði á því í morgun að ég fór í próf í aðferðafræði sem ég var eiginlega ekkert búin að læra undir. Ætlaði að gera það á sunnudaginn en sökum yfirþyrmandi þynnku og þreytu var það gjörsamlega ógerlegt. Líkami minn bara vildi ekki standa upp úr rúminu og hvað þá labba inn í stofu til þess að taka bækurnar upp úr töskunni og fletta eitthvað í þeim, glætan! Í staðinn svaf ég til kl.18 og fór svo í lambalæri til mömmu og fékk bestu brúnu sósu sem ég hef smakkað lengi, betra en allt annað soð og majonesdrull (reyndar er mayones vinur minn) sem ég hef látið inn fyrir mínar fögru og bústnu varir!
Í morgun var ég hins vegar búin að skipuleggja gögnin mín dálítið vel fyrir prófið þannig að ég var með gott aðgengi í það að finna svörin. Snilld, þessi gagnapróf. Eftir prófið hnoðaði ég svo saman skýrslu, páerpojnt sjói og fyrirlestri sem ég var næstum því búin að kúka á mig vegna þegar talvan mín fékk drullu og vildi ekki gera eins og ég bað hana þannig að ég rétt svo náði að senda mér allt klabbið til þess að skila því og sýna samnemendum mínum í tíma. Þar lýsti ég svo óförum mínum við gerð verkefnisins sem vakti mikla kátínu í bekknum, ótrúlegt hvað fólk nennir að hlæja að óförum annarra. Ég er kannski engin undantekning þar á. Missti mig aðeins úr hlátri þegar Sibbi var að reyna að pósa sem Górilla við skrifstofustörf um daginn og ég ætlaði að taka mynd af honum en þá rak hann lúkuna sína í kaffibolla á skrifborðinu sínu sem fór allur yfir hann. Ég hló samt svo mikið, og slefaði örugglega, að ég gleymdi að smella af þannig að það er ekki til nein mynd af Zippo með górillugrímuna, allur útataður í kaffi og símtólið hangandi niður á gólf...nema í hausnum á mér.